Përsosmëria arrihet, jo kur nuk ka asgjë për të shtuar, por kur nuk ka asgjë për të hequr.
Nuk njoh asnjë njeri të përsosur. Njoh vetëm njerëz me të meta, megjithatë meritojnë t'i duam.
Gruaja është kryevepra më e madhe e Perëndisë, sidomos kur ka djallin në trupin e saj.
Dhe tani që nuk është nevoja të jesh i përkryer, mund të jesh i mirë.
Mos kini frikë përsosjen. Kurrë nuk do ta arrini.
"Përulësia është përsosmëria e virtyteve që lidhin tri dhuratat e pashtershme. Dashuri, besim dhe durim ".
"Nëse kemi përshtypjen se jemi të përsosur, nuk do ta arrijmë kurrë atë pikë, në atë kodër që përpiqemi të pushtojmë".
Kur isha i ri, i premtova vetes të mos martohet para se të gjej gruan e përsosur. Përfundimisht e gjeta, por dhe ajo ishte duke kërkuar për burrin e përsosur.
Njeriut të lartë i vjen keq që nuk është i përkryer, nuk i vjen keq se nuk është i famshëm.
Të përmirësohesh do të thotë të ndryshosh. Të jesh i përsosur do të thotë të ndryshosh shpesh.
Askush nuk është i përsosur, por të gjithë mund të bëhemi më të mirë se jemi.
E vetmja gjë e mirë për të mos qenë i përsosur, është gëzimi që ajo u jep të tjerëve.
Ka trup të përsosur dhe fytyrë e përsosur. Nuk ka zemër të përsosur.
Ka vetëm dhjetë minuta në jetën e një dardhe që është e përkryer për ngrënie.
Ai që është i guximshëm, trim, i qëndrueshëm, i thjeshtë, i natyrshëm dhe nuk nxitohet, i afrohet përsosmërisë.
Rregullimi i vazhdueshëm në mënyrë që të përputhemi me dëshirat e të tjerëve, vret përsosmërinë.
Nëse shqyrtoni çdo ditë veçmas, do të gjeni se nuk ka ditë që nuk është e plotë. I bashkoni dhe do të habiteni kur të shihni se sa bosh janë!
"Në një botë të përsosur çdo qen do të kishte një shtëpi dhe çdo shtëpi do të kishte një qen".
Shumëllojshmëria e asgjësë, është më e lartë se monotonia e diçkaje.
Ai që dëshiron të përsoset, duhet të shikojë humbjet si mësim.
Më kot kërkoni përsosmërinë. Nuk ekziston, nuk do ta gjeni askund.
Nuk ka marrëdhënie perfekte, sepse thjesht nuk ka njerëz perfekt.
Askush nuk eshte perfekt. As unë, as ti. As dashuria e jetës suaj nuk është perfekte. As gruaja që admiron pas xhamit. As edhe tregimtari që lançon logjikën tuaj me përrallat e tij.
Mos u tërhiq nga ajo që duket e përsosur në sytë e tu, sepse nuk është ashtu.
Të gjithë ne qeniet njerëzore të papërsosura përpiqemi të mbajmë marrëdhëniet tona në një nivel që nuk cenon dinjitetin e dashurisë sonë dhe krenarinë e shpirtit tonë. Dhe kjo përpjekje që bëjmë përsëri nuk është e përsosur. Shumë herë ajo ka fjalë të zemëruara, heshtje shurdhuese dhe shikime që nuk takohen. Por ne nuk e braktisim atë. Dhe kjo është ajo që e bën atë të vlefshme.
Sado i papërsosur të jetë një person, kur jep atë që jep, kjo është shumë për një qenie tjetër njerëzore.
Ashtë shumë, kur ai merr atë që dëshiron.
Ajo që një person jep është shumë kur i merr një person që e dëshiron atë.
Një njeri është shumë për një njeri.
Nuk ka asgjë më shumë për njeriun sesa një njeri.
Asgjë nuk e mbush njeriun aq shumë sa një njeri.
Dhe kur jep, ai është Zot për atë që merr.
Nuk ka Zot që jep si njeriu.
Vetëm njeriu jep.
Zot është ai që i jep atij që kërkon.
Nuk ka asnjë suprem tjetër përveç kësaj.
Papërsosmëritë janë gjithmonë aty ku krijimtaria mbaron dhe fillon puna.
Nuk na duhen kushtet e përsosura për të filluar, përsosmëria është në proces dhe në progresin e përditshëm.
Nëse nuk e duam ne atë që jemi, kush do ta dojë?
Vepra e mirë shpërblehet gjithmonë, por shpërblehet më mirë kur nuk synon shpërblim.
Për shkak se ekziston një fjalë për përsosmërinë, njerëzit gjithmonë imagjinojnë se e dinë atë.
Askush nuk është i përsosur, por të gjithë mund të bëhemi më të mirë seç jemi.
Nëse gjithmonë mund të bëni atë që dëshironi, atëherë nuk ka përsosmëri, por thjeshtësi dhe gëzim.
Përsosmëria mund të presë ... ashtu si parajsa e saj.
Jeta na paraprin të jetojmë si njerëz të thjeshtë
© copyright https://shprehje-filozofik.blogspot.com
