Shpata e Damokleut

 

Në Sirakuzë mbretëroi i ligu Dionisi, një mbret i fuqishëm të cilit të gjithë e kishin frikë, të gjithë e lajkatonin, por edhe e urrenin, e kishin zili dhe e akuzonin.

Dionisi kishte një subjekt dhe oborrtar, Damokliun ziliqar.

Damokliu mbante vazhdimisht fjalime të pafundme para Dionisit për lumturinë e mbretërve. Dhe çfarë nuk do të jepte për të arritur një pozicion të ngjashëm me atë që mbajti mbreti i tij në atë moment në një jetë të ardhshme...

I lodhur, Dionisi vendosi të detyronte oborrtarin e tij të pajtohej. Ai organizoi një banket madhështor dhe urdhëroi Damokliun të zinte vendin e tij në fron.

I veshur me rroba mbretërore si një monark i vërtetë, Damokliu ndihej krenar për një nder të tillë.

Ai nuk mund ta besonte fatin e tij! Ëndrra e tij ishte realizuar, të paktën në këto pak çaste.

Dhe pse ai duhet të jetë i lumtur vetëm për disa momente? mendoi ai. Mbreti i kishte lënë vendin e tij dhe kishte urdhëruar që të zbatoheshin gjithçka që ai thoshte, sikur të ishte vetë mbreti. Nuk ishte e vështirë të flisje me udhëheqësin e gardës dhe t'i kërkoje që të eliminonte mbretin e mëparshëm... përgjithmonë. Ai po mendonte për këto gjëra kur shërbëtorët e tij e njoftuan se ushqimi ishte servirur.

Duke planifikuar të fliste me kapitenin e rojes gjatë darkës, Damokli u ul në fronin e tij, përballë tryezës që ishte e mbushur me shije ekzotike.

Kush e di pse, në momentin më të mirë të darkës, Damokliu ngriti sytë mbi kokën e tij. Dhe pastaj ai e pa atë!

Një shpatë e mprehtë dhe e mprehtë i varej drejtpërdrejt mbi kokën e tij. E mbante të bashkuar vetëm një fije e hollë dhe e dobët që dukej sikur do të çahej në çdo moment. Shumë ngadalë, pothuajse pa frymë, Damokliu u ngrit nga ndenjësja mbretërore dhe eci drejt qendrës së sallës. Për habinë e tij, ai zbuloi se shpata lëvizte me të dhe maja e saj i drejtohej vazhdimisht në majë të kokës.

Damokliun e zuri paniku dhe vendosi të qëndronte plotësisht i qetë. Ai kishte frikë se edhe lëvizja më e vogël e kokës mund t'i priste fillin e hollë që mbante shpatën.

Mbreti i ri shpërtheu në lot dhe filloi të thërriste me zë të lartë për Dionisin. Ai i lutej që ta ndihmonte.

"Çfarë po ndodh?" e pyeti Dionisi.

"Shiko," tha Damokliu, duke treguar lart dhe duke tundur gishtin shumë butësisht.

“Shpata?... Ahhh, është gjithmonë aty”. Mendova se isha mësuar me të, por isha aq i kënaqur gjatë këtyre orëve sa po mendoj të të lë në postin tim përgjithmonë... Ti doje shumë të bëheshe mbret”.

"Oh, jo, Madhëria juaj." Ishte një fantazi e thjeshtë. Të lutem, më lër të heq kurorën dhe të iki nga këtu… Të lutem…”

Mbreti pranoi dorëheqjen e Damokliut, megjithatë, me kushtin që tash e tutje të mos e shqetësonte me komentet e tij dhe çfarë do të donte të bëhej në jetën e tij të ardhshme.

Njeriu i mençur nuk kërkon asgjë: as të jetë i mirë, as i fortë, as i bindur, as rebel, as kontradiktor, as konsistent... Ai vetëm dëshiron të jetë ai që është. Dhe është kjo dëshirë e tij unike – kaq e natyrshme.