Vdekja nuk është asgjë për ne; sepse ajo që shpërbëhet është e pandjeshme dhe ajo që është e pandjeshme nuk është asgjë për ne.
Vdekja nuk është asgjë për ne, sepse ajo që është dekompozuar nuk ndihet dhe ajo që nuk ndihet është asgjë për ne.
Kufiri i madhësisë së kënaqësive ose përsosmëria e gjithçkaje që dhemb. ku gjëja që shihet në të tashmen, gjatë së cilës kohë, nuk është dhimbja apo pikëllimi apo kombinimi i të dyjave.
Kufiri i madhësisë së kënaqësive është eliminimi i çdo dhimbjeje. Aty ku kënaqësia është e pranishme dhe për sa kohë që është e pranishme, nuk ka asgjë që të shkaktojë dhimbje ose pikëllim ose të dyja.
Nuk ka dëshirë për të jetuar me mençuri, mirë dhe me drejtësi pa dëshirë, as nuk mund të ketë mençuri, mirë dhe me drejtësi pa dëshirë.
Është e pamundur të jetosh i lumtur pa jetuar me mençuri, ndershmëri dhe drejtësi, dhe është e pamundur të jetosh me mençuri, ndershmëri dhe drejtësi pa jetuar lumturisht.
I drejti është më i palëkundur, i padrejti është i mbushur me trazirat më të mëdha.
I drejti ka paqe, ndërsa i padrejti është plot trazira.
Nëse mençuria përgatitet për lumturinë e një jete, fitimi i miqësisë është më i madhi.
Nga të mirat që siguron mençuria për lumturinë e jetës në tërësi, më e madhja është fitimi i miqësisë.
Sepse, duke qenë të lidhur me virtytet e tyre, ata gjithmonë e pranojnë të njëjtën gjë, duke e konsideruar çdo gjë që nuk u ngjan si diçka tjetër.
[Njerëzit], duke qenë se janë të njohur vazhdimisht me virtytet e tyre, pranojnë ata që janë si ata dhe e konsiderojnë çdo gjë të ndryshme si të huaj.
Të gjitha të mirat dhe të këqijat janë në perceptim; dhe vdekja është privimi i perceptimit.
Të gjitha të mirat dhe të këqijat gjenden në ndjesi, ndërsa vdekja është pikërisht privimi i ndjesisë.
As të rinjtë nuk duhet të studiojnë filozofi, as të moshuarit nuk duhet të punojnë si filozofë. Sepse askush nuk është i padenjë, as nuk është i denjë për atë që është e shëndoshë në shpirt. […] në mënyrë që ai të mund të filozofonte si të rinjtë dhe të moshuarit: atij që, ndërsa plaket, bëhet i ri në të mirat përmes hirit të ngjarjeve; dhe atij që, pasi është edhe i ri edhe i madh, nga frika e së ardhmes.
As kur është i ri nuk duhet të jetë i ngadalshëm për të filozofuar, as kur është i moshuar nuk duhet të lodhet duke filozofuar. […] Prandaj, si i riu, ashtu edhe i moshuari duhet të filozofojnë: njërin që, ndërsa plaket, të mbetet i ri në të mirat – nga mirënjohja për atë që ka ndodhur – dhe tjetri, megjithëse i ri, në të njëjtën kohë të jetë i pjekur, pasi do të jetë i lirë nga frika se çfarë do të ndodhë.
Sepse ka një frikë në të jetuarit, një frikë në kapjen e vërtetë të mosekzistencës, një frikë në të mos jetuarit. Pra, është e kotë të thuhet se vdekja është e dhënë, jo sepse do të jetë e trishtuar në të tashmen, por sepse do të jetë e trishtuar në të ardhmen. Sepse ajo që është e pranishme nuk shqetëson, ajo që pritet është penduar kot.
Për atë që me të vërtetë e kuptoi se nuk ka asgjë të tmerrshme të mos jetosh, nuk ka asgjë të tmerrshme të jetosh. Prandaj, është marrëzi të thuhet se ai i frikësohet vdekjes, jo sepse do të vuajë kur të vijë vdekja, por sepse vuan duke menduar se ajo do të vijë.
Prandaj, më e tmerrshmja e të këqijave është vdekja, jo për ne, sepse kur jemi me ne, vdekja nuk është e pranishme, por kur vdekja është e pranishme, atëherë ne nuk jemi. Prandaj, nuk është as për të gjallët as për të vdekurit, sepse për ata që nuk janë, nuk është dhe ata që nuk janë nuk janë më.
Më e tmerrshmja e të këqijave, vdekja, nuk është asgjë për ne – për aq kohë sa ekzistojmë, ajo nuk është e pranishme; dhe kur ajo është e pranishme, atëherë ne nuk ekzistojmë. Prandaj, vdekja nuk ekziston as për të gjallët, as për të vdekurit – pasi për të parët nuk ekziston, ndërsa të dytët nuk ekzistojnë më.
Por ajo duhet të mbahet mend si e ardhmja, as e jona, as jo e jona, që as të shpresojmë se do të vijë dhe as të dëshpërohemi si të mos ardhur.
Ne duhet të kujtojmë se e ardhmja nuk është as tërësisht e jona dhe as krejtësisht e huaj për ne, kështu që nuk mund të presim me siguri se do të vijë dhe as të dëshpërohemi se me siguri nuk do të vijë.
Sepse atëherë ne kemi nevojë për kënaqësi, kur na dhemb mungesa e kënaqësisë; por kur nuk jemi të dhembur, nuk dëshirojmë më kënaqësi.
Ne kemi nevojë për kënaqësinë pikërisht kur kemi dhimbje nga mungesa e saj; ndërsa kur nuk kemi dhimbje, nuk kemi më nevojë për të.
Sepse atëherë ne kemi nevojë për kënaqësi, kur na dhemb mungesa e kënaqësisë; por kur nuk jemi të dhembur, nuk dëshirojmë më kënaqësi.
Ne kemi nevojë për kënaqësinë pikërisht kur kemi dhimbje nga mungesa e saj; ndërsa kur nuk kemi dhimbje, nuk kemi më nevojë për të.
Dhe ne e konsiderojmë vetë-mjaftueshmërinë një të mirë të madhe, jo se duhet t'u jemi borxhli të paktëve, por që nëse nuk kemi shumë, duhet të kënaqemi me të paktët, të bindur vërtet se ata që e kërkojnë këtë pasuri gëzojnë plotësinë e luksit dhe se e natyrshme është gjithçka që është në dispozicion, por bosh është gjithçka që është e padisponueshme.
Ne e konsiderojmë vetë-mjaftueshmërinë si të mirën më të madhe, jo që të përdorim gjithmonë atë që është pak, por që të mundemi, kur nuk kemi shumë, të kënaqemi me atë që është pak, duke besuar vërtet se luksi shijohet më këndshëm nga ata që kanë më pak nevojë për të dhe se gjithçka e natyrshme fitohet lehtësisht, ndërsa e kota është e vështirë.
Atje, në jetën e vdekshme, një njeri i gjallë jetonte në mallra të pavdekshme.
Një njeri që jeton mes të mirave të pavdekshme nuk i ngjan aspak një kafshe të vdekshme.
Të gjitha dhimbjet përçmohen; sepse dhimbja e shkurtër ka një kohëzgjatje të shkurtër, por dhimbja e zgjatur në mish ka një kohëzgjatje të shurdhër.
Të gjitha dhimbjet trupore janë të përbuzshme; ajo që dhemb shumë zgjat pak, ndërsa ajo që mbetet në mish shkakton dhimbje të lehta.
Është e padrejtë të gabosh në atë që është e vështirë, por të besosh në atë që është e pamundur të gabosh.
Është e vështirë për një keqbërës të shpëtojë; por është e pamundur të sigurohet se ai do të vazhdojë të arratiset.
Domosdoshmëri e keqe, por jo domosdoshmëri për të jetuar pas domosdoshmërisë.
Nevoja është e keqe, por nuk është e nevojshme të jetosh në një gjendje nevoje.
Kemi ndodhur një herë, por nuk është e mundur të ndodhë dy; por shikoni moshën, nuk është e gjatë; dhe ti nuk je Zoti i së nesërmes, nëse ai e shtyn gëzimin; por jeta humbet në kotësi dhe secili prej nesh, i zënë, vdes.
Ne kemi lindur një herë dhe nuk mund të lindim për herë të dytë; dhe detyrimisht nuk ka më asgjë të përjetshme. Por ju që nuk e kontrolloni të nesërmen, shtyjeni lumturinë tuaj: dhe jeta humbet në shtyrje dhe secili prej nesh vdes plot shqetësime.
Duke hequr fytyrën, fjalën dhe shoqërimin, pasioni erotik çlirohet.
Nëse heqim shikimin, bisedën dhe shoqërinë, pasioni i dashurisë zbehet.
Kjo ngjarje e paharrueshme për të moshuarit e mirë po ndodh sot.
Plaku që harron të mirat që ndodhi është sikur të ketë lindur sot.
Varfëria e matur me skajet e natyrës është pasuri e madhe; por pasuria, e pa përcaktuar, është varfëri e madhe.
Varfëria, nëse matet me qëllimin e natyrës, është pasuri e madhe; ndërsa pasuria të cilës nuk i janë caktuar kufij është varfëria e madhe.
As i gatshëm për miqësi dhe as dembel nuk duhet të testohen; por edhe rrezikimi i jetës, për hir të miqësisë.
Ne nuk duhet të pranojmë as ata që janë shumë të nxituar në miqësi dhe as ata që janë shumë hezitues; sepse për hir të miqësisë duhet të rrezikojmë.
Ne nuk kemi nevojë për miq aq sa besimi i atyre që kanë nevojë.
Ne nuk kemi nevojë për ndihmën e miqve tanë, sa për sigurinë e ndihmës së tyre.
Një qenie e vogël, e gjithëfuqishme, me shumë arsye të besueshme për t'i marrë jetën.
Njeriu që ka shumë arsye të mira për të hequr dorë nga jeta është i vogël në çdo aspekt.
Ai që kërkon nevojën nuk është mik përgjithmonë, as ai që nuk bën kurrë miq; sepse ai më grabit shpërblimin e hirit dhe më preu shpresën për të ardhmen.
Mik nuk është as ai që kërkon vazhdimisht atë që është e dobishme dhe as ai që nuk e kombinon kurrë atë me miqësinë. Sepse njëri, me pretekstin e dashamirësisë, bën tregti në këmbim, ndërsa tjetri vret shpresën e mirë për të ardhmen.
Miqësia kërcen anembanë botës, duke predikuar që të gjithë të ngrihemi në lumturi.
Miqësia e zvarrit vallëzimin e saj nëpër univers, duke na predikuar të gjithëve të ngrihemi për lumturi.
Ekziston edhe një pastërti delikate, ngjashmërinë e së cilës e pëson i pazgjedhuri kur largohet nga papërcaktueshmëria.
Ka një masë në thjeshtësi dhe kush nuk e merr parasysh pëson atë që ndodh me ata që nuk kanë kufij.
Le të simpatizojmë miqtë tanë, jo duke vajtuar, por duke u kujdesur.
Ne simpatizojmë dhimbjen e miqve, jo duke vajtuar, por duke u kujdesur për ta.
Në një diskutim filozofik, Hetiani filloi të fliste më shumë nga sa priste.
Në kërkimin e përbashkët filozofik, fiton më shumë ai që ka mësuar më shumë: humbësi.
Fryti më i madh i vetë-mjaftueshmërisë është liria.
Liria, fryti më i madh i vetë-mjaftueshmërisë.
No comments:
Post a Comment