Nën përqafimin e hënës së butë,
Ne gjejmë vendin tonë të fshehtë dhe të shenjtë.
Ku hijet kërcejnë dhe yjet ndizen,
Dashuria jonë shpaloset në natën e qetë.
Bota në gjumë, kaq e qetë dhe e palëvizshme,
Dora jote në timen, një balsam qetësues.
Me çdo pëshpëritje, të butë dhe të ulët,
Zemrat tona ndërthuren në shkëlqimin e hënës.
Qielli i natës, i paanë, me ëndrra të patreguara,
Dashuria jonë, një histori që do të shpaloset.
Në këtë hapësirë të qetë e të magjepsur,
humbas veten në hirin tënd të ëmbël.
Nën yje, ne ndajmë ëndrrat tona,
Në pëshpëritjet e hënës, rrezet e buta të hënës.
Zëri yt, një melodi kaq e qartë,
Një simfoni që dëshiroj ta dëgjoj.
Nuk ka nevojë për fjalë, heshtja flet,
Në shikimin tënd, shpirti im arrin kulmin.
Në çdo vështrim, një botë dashurie,
E bekuar nga drita e hënës nga lart.
Ndërsa agimi afrohet, hijet zbehen,
Dashuria jonë, një serenatë e përjetshme.
Në pëshpëritjet e dritës së hënës, ne mbetemi,
Dy zemra si një, përgjithmonë të njëjta.
No comments:
Post a Comment