Përtej kilometrave,
emri yt fryn nëpër erë,
duke i pëshpëritur sekrete shpirtit tim.
Të ndiej në heshtjen e natës,
ku yjet i bëjnë jehonë ritmit
të një zemre që rreh për ty,
megjithëse nuk je afër.
Të dëshiroj
në hapësirat midis momenteve,
ku mungesa jote bëhet një hije
që zgjatet përtej mundësisë.
Çdo ditë pa ty
është një horizont i pafund,
që shtrihet si dhimbja
e të dëshiruarit, por të mos pasurit.
Megjithatë, dashuria nuk venitet,
edhe kur nuk mund të prekë -
ajo rritet në hapësirat e qeta
ku presim.
Ajo digjet si një flakë e largët,
një fije e artë që lidh zemrën time
me tënden, e padukshme por e pathyeshme.
Në letrat që nuk dërgoj kurrë,
në ëndrrat që të dy i mbajmë afër,
e gjejmë njëri-tjetrin,
herë pas here,
përmes hapësirës së gjerë të distancës.
Edhe pse nuk mund të të mbaj,
të mbaj në çdo frymëmarrje
dhe e di që diku,
edhe ti po pret.
Sepse dashuria, edhe nga larg,
është prapëseprapë dashuri -
një dritë që shkëlqen nëpër errësirë,
një premtim i pëshpëritur nëpër oqeane,
gjithmonë duke pritur ditën
kur distanca të zhduket.
No comments:
Post a Comment