Njëherë e një kohë, dy murgj të vetëm jetonin në malin Omai, njëri i pasur dhe tjetri i varfër. Një ditë i varfëri shkoi në vetminë e të pasurit për t’i dhënë lamtumirën.
-Dhe ku po shkon vëlla? Pyeti ai.
"Unë do të shkoj në një pelegrinazh në Pozwan", u përgjigj i varfëri.
- Por kjo është tre mijë milje larg. Si do të bësh me duar bosh kaq rrugë? Pyeti përsëri murgu i pasur.
-Kam një kupë për ujë dhe një pjatë për oriz. Imagjinoj se këto do të jenë të mjaftueshme për mua, tha ai.
-Dua dhe unë të shkoj dhe po përgatitem prej kohësh, por gjithnjë më mungon diçka për këtë udhëtim, u përgjigj murgu i pasur. Dhe ju këshilloj vëlla të mos shkoni me kaq pak furnizime.
Murgu i varfër, megjithatë, nuk e dëgjoi dhe shkoi. Kur u kthye, i tregoi se si kishte kaluar.
-A nuk do të shkosh dhe ti vëlla? E pyeti ai me pas.
-Ende nuk i kam mbledhur ato që më nevojiten! U përgjigj murgu i pasur.
Fragment nga libri "Mendimi i lashtë kinez" përkthyer nga Xhoni XH
© copyright https://shprehje-filozofik.blogspot.com
No comments:
Post a Comment