Shkruaj për ty...

 

E dini, dhemb shumë të duash dikë dhe të mos e kesh atë. Të humbasësh veten për të, jeta jote të shkatërrohet por ajo të jetë diku tjetër. 

Prandaj vendosa ta shkruaj këtë dhe të ta kushtoj ty, që ndërsa të doja nuk të kisha. 

Një njeriu si ti, e cila më bëri të besoj në veten time për një kohë, për të thënë që unë meritoj diçka, për ty që për një kohë më bëre ta shoh botën ndryshe nga ajo që isha mësuar. 

Nuk e di pse dua t’i shkruaj të gjitha këto për ty ndërsa je me kilometra larg, ndërsa nuk je më këtu dhe je larguar nga jeta ime. 

Ka shumë gjëra që unë ende pyes veten për ju, për ato që ne nuk kemi arritur të përjetojmë. Por nuk ka kaluar një ditë që kur u larguat që unë të mos shkruaj diçka. 

Meqenëse e shihni që ju kam dashur, më shumë se jetën time, mund të duket si një ekzagjerim, por kjo është e vërteta. 

Edhe tani që jeni diku tjetër, nëse do të kërkonit ndihmën time unë do të vrapoja drejt jush duke bërë gjithçka. 

E sheh, dashuria nuk mbaron lehtë, nuk ikën kurrë nga brenda teje, e mbart përgjithmonë.

Dije që të kam dashur edhe pse nuk e ke kuptuar kurrë. Sidoqoftë, unë dua që ju të jeni e lumtur dhe të jeni gjithmonë mirë. 

Unë sakrifikova shumë për ty, humba veten, u bëra copa, të kërkova, të gjeta dhe në fund u humbëm përsëri dhe kjo e fundit ishte fundi im. 

Ishte atëherë që mbylli derën dashurisë dhe e mbylla përgjithmonë, duke mos dashur kurrë ta hapja përsëri pasi të humba. 

Tani nuk dua asnjërën, preferoj të jetoj vetëm, për mua, pasi kam humbur gjithçka që kisha, nuk ka kuptim të dorëzohem në dashuri të rreme. 

Ju erdhët të konfirmoni atë që unë gjithmonë besoja, se dashuria dhe afeksioni nuk ekzistojnë. 

Gjithçka është skena e stisur mirë që nganjëherë prishet dhe shfaqja mbaron para se të fillojë, kjo është dashuria.

Kjo është pikërisht ajo që na ndodhi, ose më mirë mua, pasi unë isha vetëm në të gjitha këto. 

Ndërsa unë besoja në ''ne'' dhe kisha një shpresë që mbase dashuria më në fund ekziston, ti u kujdese që të më prishësh gjithçka dhe të merrje të gjitha rezervat e dashurisë që kisha. 

Kjo ishe, një gabim i madh i jetës sime, por që më kushtoi shumë. 

Nuk e di pse, por edhe tani pas kaq shumë kohësh më ndjek në ëndrrat dhe natën nuk më le të fle. 

Erdhe, ma more zemrën dhe u largove, pa shikuar prapa, pa u kujdesur që më le pas të luftoja për të të harruar. Unë të urreva ty dhe veten time. 

Ty sepse më shkatërrove dhe veten time sepse të besova. Tani shkruaj këtë këtu dhe të dedikohet ty. Sepse ndërsa të doja, më shkatërrove, më rrafshuat normalisht. 

Fjalët dalin spontanisht, nuk u ula të mendoj asgjë. Thjesht mendova për ty dhe e lashë mendjen të lirë për të menduar.

Më kujtohet hera e fundit që ju urova më të mirën dhe ju thashë që të jeni e lumtur me gjithçka që zgjidhni. Gjithashtu ju thashë se çfarëdo që të keni nevojë do të jem këtu.

Dhe tani që gjërat nuk shkuan siç e prisja, qofsh mirë. Mua më mjafton të të shoh duke buzëqeshur.

Të mësoj të rejat tuaja se jeni mirë. Unë nuk kam biseduar me askënd për ty, nuk ka asnjë arsye të flas për diçka që ka mbaruar.

Unë preferoj të mos flas me askënd për ty. Le ta di vetëm unë.

Nëse ndonjëherë kjo që shkruaj bie në duart tuaja, hidheni, madje digjeni. Do të ishte më mirë. Unë nuk do të doja që ju të lexoni ato që shkruaj për ju pas asaj që më bëre mua, nuk ka kuptim.

Prandaj, nëse ndodh ndonjëherë të jetë në duart tuaja, vendoseni në zjarr dhe digjeni, duke djegur kështu atë që ka mbetur nga 'unë për ju'.

Si kur hodhe një dashuri në zjarr, indiferente ndaj gjithçkaje, ndaj meje, zemrës sime, ndaj asaj se si ndihesha. Unë nuk do të them më shumë, mjaft.

Unë shkruaj për ty çdo ditë që kur u largove. Doja disi t'ju lejoja t'i lexoni të gjitha. Por nuk ka asnjë arsye, asgjë nuk do të ndryshojë.

Gjeta diçka më të mirë për të bërë. Kur ta përfundoj këtë këtu, do të marr gjithçka kam shkruar për ty dhe do t'i djeg, një nga një. 

Nuk duhet të ketë asgjë për të të kujtuar më.

© copyright https://shprehje-filozofik.blogspot.com