Dashuria...

 

Ku është dashuria?

Ku ecën ajo vetëm dhe e shkretë?

Po rrjedh gjak në rrugët e zhurmshme

të qytetit të pastrehë dhe të rreckosur.

E braktisur dhe duke vuajtur.

Egoizmi e lëndon atë.

Gënjeshtra e nënvlerëson atë.

Frika e ndjek.

Por ajo duron.

Nuk braktis, nuk dorëzohet.

Lyp për një mundësi.

Lutet për një prekje.

Këmbëngul të bëjë fole në një zemër,

për t’u ngrohur.

Me fat kush e takon.

Lum ai që do ta presë,

kush do ta hapë shpirtin e tij për të pushuar,

që do ta kënaqë atë me gëzim.

Lum ai që do ta fronojë

brenda tij, i cili do ta kurorëzojë atë me një udhëzues,

i cili do të ecë me të i paprekur.

Nëse e dëgjojmë pulsin e saj,

diku do takojmë dashurinë.

Për ta ngushëlluar.

Për të shuar etjen tonë me lotin e saj,

të lulëzojmë me të qeshurat e saj.

Për të ndriçuar të nesërmen tonë të errët.

© copyright https://shprehje-filozofik.blogspot.com