Në muzgun e një dite të bukur, një humor i çuditshëm më pushtoi shpirtin dhe dola nga kufijtë e qytetit dhe u end rreth rrënojave të një shtëpie të braktisur, ku kishin mbetur vetëm gurët e shembur.
Mbi këto gurë, pashë një qen të shtrirë midis dheut dhe hirit. Ai kishte plagë në lëkurë dhe sëmundja po ia paralizonte trupin e hollë. Duke parë lart herë pas here drejt diellit që po lindte, sytë e tij të mbushur me trishtim zbulonin poshtërimin, dëshpërimin dhe mjerimin e tij.
Eca ngadalë dhe iu afrova, duke dëshiruar të dija gjuhën e kafshëve që ta ngushëlloja me dhembshurinë time. Por qeni u frikësua vetëm nga afrimi im dhe u përpoq të qëndronte mbi këmbët e tij të dridhura. Por ai u rrëzua dhe më hodhi një vështrim që përziente zemërim të dobët dhe lutje. Ai vështrim fliste më qartë se fjalët e një burri dhe më prekës se lotët e një gruaje. Dhe kjo është ajo që ndjeva kur ai më tha,
"Njeri, unë vuaj nga sëmundja e shkaktuar nga brutaliteti dhe persekutimi yt. Ika nga këmbët e tua që më godisnin dhe gjeta strehë këtu, sepse dheu dhe hiri janë më të mira se zemra njerëzore, dhe këto rrënoja më pak melankolike se shpirti njerëzor. Largohu, ti që erdhe nga bota e padrejtësisë dhe tiranisë. Unë jam një krijesë e mjerë që i shërbeva me besnikëri dhe bindje birit të Adamit. Isha shoku besnik i njeriut, duke e ruajtur atë ditë e natë. Isha i trishtuar kur ai ishte larg dhe e prisja me gëzim kur kthehej. Isha mirënjohës për thërrimet që binin nga tryeza e tij dhe gëzohesha për kockat nga të cilat ai kishte ngrënë të gjithë mishin. Por kur u plaka dhe u sëmura, ai më nxori nga shtëpia e tij dhe më braktisi te fëmijët e pamëshirshëm të rrugës."
O bir i Adamit, unë shoh ngjashmërinë midis meje dhe njerëzve të tu kur pleqëria i bën ata të pafuqishëm. Shoh ushtarët që luftuan për atdheun e tyre kur ishin ende në kulmin e jetës së tyre dhe që më vonë kultivuan fushat e tij. Por tani që dimri i jetës së tyre ka ardhur dhe ata nuk janë më të dobishëm, ata janë hedhur mënjanë.
Dhe unë ende e shoh ngjashmërinë midis fatit tim dhe fatit të gruas, e cila në vitet e rinisë së saj të bukur i dha gëzim zemrës së të riut dhe që më vonë, si nënë, ua kushtoi jetën fëmijëve të saj. Por tani, të moshuar, ata e injorojnë dhe e shmangin atë. Sa mizor dhe tiranik je, o bir i Ademit, dhe sa brutal je!
Kështu foli kafsha e heshtur, të cilën zemra ime e kuptoi.
Nga libri Kahlil Gibran - Mendime dhe Meditime
No comments:
Post a Comment