Dashuria, siç e kuptoj unë, nuk është të jetosh me sakrifica, por krejt e kundërta. Ne duhet të mësojmë të regjistrojmë në ditarin tonë gjithçka që bëjmë me dashuri. Çdo gjë që bëjmë për të tjerët është egoiste. Dashuria e të rriturve, për mendimin tim, zbulohet që në momentin kur dikush, pasi ka mësuar t'i japë përparësi vetes, kënaqet me gjithçka që bën për personin që dashuron.
Ndihma e vetme që nuk lë pas borxhe është ajo që motivohet nga gëzimi për të ndihmuar. Nëse doni, besoni, nëse nuk doni, nuk e besoni, megjithatë, - me dijen time dhe me referencat e mia, si në historinë e Landrisinës - në jetën tuaj nuk ka njeri më të rëndësishëm se ju.
Dikush mund të më thotë: "Por çfarë po thua, doktor... Dhe virtyt? Dhe cila shoqëri, kisha, judaizmi, islami dhe të gjithë ata që na thonë nga çdo anë: Duaje të afërmin tënd si veten tënde? Po për këtë mesazh që ndajnë të gjitha doktrinat shpirtërore dhe shumica e feve?" E pranoj që si hipotezë e dashurisë ideale, gjërat janë disi kështu. Por kini kujdes. Ata thonë: "Duaje të afërmin tënd si vetveten" dhe jo: "Më shumë se veten". A nuk është kështu? Dhe a e dini pse nuk e thonë? Sepse kjo pikëpamje - që i referohet idesë së epërsisë dhe përsosmërisë më të madhe - kalon përmes urtësisë popullore që na informon se në jetën e përditshme, të arrish deri në pikën për ta dashur tjetrin si vetveten, është më së shumti që mund t'i kërkohet dikujt.
Kjo duket të jetë masa e dashurisë ideale: nëse dikush është apo jo i aftë të dojë veten. Dhe menjëherë pas kësaj, të bëjë gjithçka që mundet për të parë nëse mund të arrijë ta dojë tjetrin ashtu siç e do veten.
~ Nga vetëvlerësimi në egoizëm - Jorge Bucay
No comments:
Post a Comment