Nuk kam më kohë të duroj njerëz të paarsyeshëm.

 

“ Numërova vitet e mia dhe kuptova se më ka mbetur më pak kohë për të jetuar se sa kam jetuar deri tani... Kam më shumë të shkuar se sa të ardhme.

Ndihem si ai djali i vogël që i dhanë një tas plot me qershi: të parat i përpiu me lakmi, por kur vuri re se i kishin mbetur pak, filloi t'i shijonte me kënaqësi të thellë.

Nuk kam më kohë për mediokritet.

Nuk dua të jem në tubime ku parakalojnë egot e fryra.

Xhelozia më shqetëson mua dhe ata që përpiqen të shkatërrojnë ata që admirojnë, të nënçmojnë më të aftët për të përvetësuar pozicionin e tyre, talentin dhe pasurinë e tyre.

Unë e urrej të dëshmoj defektet që lind beteja për një zyrë të madhe.

Nuk kam kohë për muhabete pafund, për diskutime të kota për çështje që lidhen me jetën e njerëzve të tjerë që nuk janë pjesë e jetës së tyre.

Nuk kam më kohë të menaxhoj ndjeshmëritë e njerëzve që pavarësisht moshës kronologjike janë të papjekur.

Nuk kam më kohë për takime të pafundme ku diskutohen gjëra që tashmë e di se nuk do të çojnë askund.

Unë nuk mund të pranoj dhe të toleroj oportunistët.

Njerëzit nuk flasin më për përmbajtjen, ata mezi flasin vetëm për etiketat. Koha ime është e pakët për të diskutuar tituj, etiketa. Unë dua thelbin, shpirti im është në nxitim…

Nuk kanë mbetur shumë qershi në tas...

Dua të jetoj pranë njerëzve që mbeten njerëz. Që dinë të qeshin me gabimet e tyre. Të cilët nuk mburren me triumfin e tyre. Të cilët nuk e konsiderojnë veten të zgjedhur, para kohës së tyre. Të cilët nuk u shmangen përgjegjësive të tyre. Që mbrojnë dinjitetin njerëzor.

Dhe se gjithçka që ata dëshirojnë është të marshojnë së bashku me të vërtetën dhe ndershmërinë.

Thelbësore është ajo që ia vlen në jetë.

Dua të jem i rrethuar nga njerëz që dinë të prekin zemrat e njerëzve... Njerëz që goditjet e forta të jetës i mësuan se rritesh me prekje të buta në shpirt.

Po, jam me nxitim, por vetëm për të jetuar me intensitetin që mund të të japë vetëm pjekuria.

Kam në plan të mos lejoj asnjë nga qershitë e mia të mbetura të shkojë dëm... Jam i sigurt se disa do të jenë më të shijshme se ato që kam ngrënë tashmë.

Qëllimi im është të arrij deri në fund i kënaqur dhe në paqe me ndërgjegjen time dhe të dashurit e mi.

Shpresoj që edhe e juaja të jetë e njëjtë sepse në njëfarë mënyre do të arrini edhe ju atje… ”

Nga poeti dhe shkrimtari brazilian Mario de Andrade .