Më thërrasin Egoist

 

Më thërrasin egoist.

Më karakterizojnë i keq, më tregojnë në mënyrë të dukshme dhe më rendisin në atë që dikush duhet të shmangë.

Sa pak më njohin...

Asnjëherë nuk më kanë pyetur se si kam lindur, si ndihem apo si jetoj në trupin e dikujt.

Kush të tha që unë dua të ekzistoj?

Kush ju tha që as unë nuk jam krenar?

Dinjiteti?

Kush ju tha që nuk dua të eci me kokën lart?

Unë jam shkatërrues.

Ashtu si sëmundjet autoimune.

Unë zgjedh çdo trup të mirë dhe të shëndetshëm, jetoj në të dhe e infektoj.

Unë ngadalë e mbështjell në rrjetën time. Askush nuk mund t’i shpëtojë rrjetës time nëse hyjnë.

E megjithatë ... askush nuk më pyeti se si arrita këtu.

Ëndrrat e mia, shpresa dhe optimizmi im u shkatërruan.

Ata shembën gjithçka që unë dhashë me bujari dhe vetëmohim.

Dhe diku atje u aktivizova me një buton të padukshëm. Unë lind dhe rilind sa herë që dikush shkel atë që është e mirë brenda meje.

Po, me ju jam duke folur.

E di që edhe ju u fyen, u lënduan dhe u injoruan.

Dhe diku atje jemi takuar dhe jemi të pandashëm.

Ju nuk ishit egoist.

Kishit copa egoizmi.

Kryesisht pasiguri dhe frikë.

Frika e fshehur mirë që nuk lejoni askënd t'i shohë ato.

Kjo është vetja juaj.

Ky jam unë.

Një aliazh fytyrash të kundërta.

Zenith dhe nadir.

Lartësia dhe thellësia.

E bardha dhe e zeza.

Beteja e egos me veten tuaj që nuk mbaron askund.

Dhe nëse fytyra juaj duket engjëllore, demonët po luftojnë brenda jush.

Kjo betejë e përjetshme që nuk ndalet kurrë.

Ju flisni pa u menduar.

Apo mendoni aq shumë sa që në fund nuk dini çfarë të thoni.

Veproni pa menduar për pasojat.

Apo veproni kaq qëllimisht që pasojat të përfundojnë tek ju.

Boomerang.

Dhe pastaj pendohesh ... por ne tani jetojmë së bashku dhe të gjithë e dinë sa egoist je.

Asnjë arsye e ëmbël, asnjë emocion, asnjë çarje për të parë shpirtin tënd.

Po, me ju jam duke folur.

Mos bëj sikur nuk më dëgjon.

Nuk je ti ai? Vetja ime tjetër?

A nuk jam unë metali dhe ti magneti?

A nuk jetojmë të dy në të njëjtin trup?

Ke humbur shumë për shkakun tim.

Dhe do të humbni më shumë.

Sa më shpejt të më vrasësh, aq më i lumtur do të jesh.

E di që më urreni. I largoj ato që ti do.

Për shkak të meje ti nuk flet, nuk shprehesh, nuk pretendon, nuk jeton.

Për shkak të meje ju nuk dashuroni.

Unë jam një pasion katastrofik dhe ju e dini.

Ju më vendosni përpara për të mbuluar atë nga e cila keni frikë.

Por nëse këmbët tuaja nuk dridhen, nuk ia vlen.

Në dashuri duhet të zhvisheni.

Të ekspozohesh.

Për të marrë rriskun.

Jepi kohë kohës të bëjë punën e saj.

Nëse dëshironi.., Do të kthehem.

Por pa mua të dini që do të ngriheni.

Me mua, do të shkatërroni gjithçka që do të gjeni para jush.

Çfarë do të zgjidhni?

© copyright https://shprehje-filozofik.blogspot.com